दिप्ती.कथन (Dipti.Kathan)

जगात निर्व्याज आणि शुद्ध प्रेमाने ओतप्रत भरलेली नाती फार दुर्मिळ असतात आणि पर्यायाने अशी दुर्मिळ नाती लाभलेली माणसंही दुर्मिळ असतात. असंच एक नातं मला काही वर्षांपूर्वी गवसलं. आता त्याला काही वर्षांपूर्वी गवसलं असं म्हणणंसुद्धा मला समर्पक नाही वाटत कारण जेव्हा केव्हा मी त्या नात्याचा विचार करते तेव्हा असं वाटत की हे नातं खूप काळापासून माझ्यासोबत आहे... बर्याच वर्षांपासूनच नव्हे तर नक्कीच कैक जन्मांपासून माझ्यासोबत आहे आणि या आमच्या नात्यातील 'तो' माझ्यासोबत आहे, बराच काळ, बरेच जन्म, एका अनादि काळापासून...आणि अनंत काळापर्यंत 'तो' माझयासोबत असेल, याची मला खात्री आहे. ग्वाही 'तो'च मला देत असतो, देत आलाय, अनादि अनंत काळापासून, त्याच्या प्रत्येक कृतीतून, आविष्कारातून, अभिव्यक्तीतून...  त्याने आतापर्यंत प्रत्येक सुखदुखात माझी साथ दिलीय, देतो आणि सदैव देत राहील. तो माझ्यासोबत हसतो,रडतो... आम्ही एकत्र मस्ती करतो, खट्याळपणाही करतो आणि धम्मालही... तस बघायला गेलं तर 'तो' सदैव माझ्यासोबत असतो... सावलीसारखा नाही म्हणणार मी कारण सावलीसुद्धा सुडून जाते आपल्याला, अंधा...

Most of us, we make complaints to others about the people or situations which trouble us, with an unsaid and mostly unacknowledged wish that others will resolve our issues or will take us out of our problems. Its very human, one of the most basic human tendencies. I am not saying its right or wrong but I would definitely say that its unhealthy for our own growth. We should remember one fact that no one else will rescue us from our problems. Only we have to take efforts to get rid of our issues. When we will approach people for help,they will extend the help but we should be in a position to receive the help. We say it in Marathi - "देणारे देतात. घेणाऱ्याने घेतल पाहिजे." Its one of the essential truths of life. Teacher teaches but a student should learn. If he doesn't learn then the teaching is a sheer w...

Somehow I have developed this habit of seeing at least one inspirational quote everyday online and I went on searching for it. There I found this one of the insightful quotes and which made me feel to express something about it. So here I am... Most of us, we worry about failures. Before taking up some work or challenge itself we get scared, we doubt on the self and ask the self that whether I will succeed in this or not. Why do we do that? Why don't we think that if I don't even try, I will miss an opportunity to shine.  Why do we think only in negative direction most of the time? Why do we think that what if I fail and why not we think that what if I succeed? This is the basic and essential question everyone needs to ask the self. The major hindrance in thinking positive or hopeful is the history of negative or discouraging experiences from the past. They really hinder our progress. They don't allow us to move ahead, to think positive and hopeful about us, about p...

आयुष्यात बऱ्याचदा आपल्याला अशी माणसं भेटतात ज्यांना फक्त टीकाच करणं जमत,  जे लोकांच्या आणि परिस्थितीच्या केवळ तक्रारीच करत असतात. तस पाहायला गेलं तर आपल्यापैकी प्रत्येकजण दुसऱयांवर आरोप करण्यात, दुसर्याच्या तक्रारी करण्यात तरबेज असतो पण काही जण याबाबतीत अधिक तरबेज असतात. तुम्ही भेटला आहात कधी अशा माणसांना? हो? मग कशी वाटली तुम्हाला ही माणसं? काय भावना आणि विचार तुमच्या मनात निर्माण झाले, या माणसांमुळे? नक्कीच तुमचा अनुभव काही चांगला नसेल. नक्कीच तुम्हाला निराशा वाटली असेल, तुमच्याबाबत तक्रारी ऐकून तुमचही एका ठराविक पातळीपर्यंत का होईना पण कोठेतरी मानसिक खच्चीकरण झालं असेल, तुम्हालाही त्या माणसांचा राग आला असेल.  कदाचित स्वतः चाही राग आला असेल. तो राग कदाचित तुम्ही इतरांवरही काढला असेल आणि असं अजून बरच काही घडलं असेल... हो ना? मी समजू शकते... मलाही माझ्या आयुष्यात अशी काही माणसं भेटली आहेत ज्यांच्या तथाकथित अभिप्रायामुळे मलाही निराशा वाटली आहे, मलाही राग आला आहे आणि माझीही सहनशक्ती ताणली गेली आहे. तुम्ही, मी,  आपल्यापैकी प्रत्येकजण या प्रसंगातून आणि अनुभवातून गेला आहे. हो...

गौतम बुद्धानेही म्हणून ठेवलेलच आहे - 'अपेक्षा हे सर्व दुःखांचं मूळ आहे'.  या विभूतीने जे म्हटलंय ते जर आजच्या काळात आपणा पामरांना कळलं तर आयुष्य किती सुसह्य होईल? आपण माणसे खूप अपेक्षा करतो आणि तेही बऱ्याचदा इतरांकडून, दैवाकडून आणि देवाकडूनही. अपेक्षांमध्ये गुरफटणे हा पिढयानपिढया अव्याहत चालत आलेला मानवी स्वभाव आहे, वृत्ती आहे. ही केवळ जेव्हा वृत्ती असते तोपर्यंत ठीक असत पण जेव्हा ही वृत्ती विकृतीत परिवर्तित होते तेव्हा मात्र सगळी गणित बिघडायला सुरुवात होते. आता तुम्ही म्हणाल की," माणूस म्हटला की अपेक्षा ह्या आल्याच. अपेक्षा नाही तो माणूस कसला?" मी स्वतः काही अपेक्षा बाळगण्याच्या  विरोधात नाही, पण त्या कोणाकडून, कितपत आणि केवढ्या बाळगाव्या याबाबत माझी स्वतःची अशी मी काही धारणा आहे. मला असं राहून राहून वाटतं की आपण अपेक्षा ह्या इतरांकडून न करता (किंवा कमी करता) त्या स्वतः कडून कराव्यात आणि योग्य वेळी, योग्य तितक्या प्रमाणात व योग्य त्या बाबतीत कराव्यात. अपेक्षा पूर्ण नाही झाल्या की आपल्याला दुःख होत आणि आपली प्रतिक्रियाही दूषित होऊन जाते. मुळात माणसांमध्ये वादच हो...

Out of some unnamed curiosity and will to hear more, I was searching for Osho's speech online and I came across one video. There I heard a story of King Akbar and one Preyasi. The king was in jungle for a fairly long time (I think for hunting only) and it started becoming darker. It was an evening. He sat for Namaaj and was busy in praying. After some time, one girl passed by him running almost crazily. She passed by him but while passing she unknowingly hustled the  king. King became furious to know that someone disturbed him in his Namaaj. But he didn't say anything at that time as if he would have done that it wouldn't have been right. The girl didn't even bother to look back as she didn't realise only that she has disturbed king. She disappeared in long and broad trees. But the king couldn't forget that someone has disturbed him in his prayer. He waited till the time the girl returned. Angry king stopped the girl and asked her a reason for disturbing him...

त्या तिथे पलीकडे एक गुहा आहे  हो, एक गुहा आहे  आणि मला तिथे जाण्याची इच्छा आहे  सुरू केला मी प्रवास एका असीम आणि अनामिक इच्छेपायी  एका नावेत बसले मी  संततधार पावसात मृदू ह...